„To nie jest tak, że oni umarli, a my żyjemy. To oni żyją, a my umieramy…”
W dzień zaduszny 2 listopada spotkaliśmy się na apelu przygotowanym przez klasę VI, aby wspólnie , najpierw słowami poetów, potem słowami piosenek przypomnieć o tym, o czym często w wirze dnia codziennego i w nadmiarze obowiązków zapominamy – aby przypomnieć o tym, że czas mija, a podczas tego nieustającego procesu, bezdźwięcznego tik-tak, tik-tak, tik-tak… zegara życia wieczność powołuje do siebie w nikomu nieznanej kolejności tych, którym wcześniej dane było się urodzić.
ja minę
ty miniesz
on minie
mijamy
mijajmy
woda liście umyła olszynie
Pozostawione prze recytujących uczniów zapalone znicze na chwilę rozjaśniły zakamarki pamięci i krużganki serca, w których zachowaliśmy twarze, uśmiechy, czyny bliskich, krewnych i przyjaciół. Oni żyją – odwiedzają nas na swoje sposoby, których mądrość i nauka nie potrafią wyjaśnić, a i my ich odwiedzamy, rozmawiamy i żyjemy ich częścią pozostawioną w nas. Dzień zaduszny to piękne święto – dla żywych i dla tych, którzy żyją życiem wiecznym.
Słowa ks. Piotra Pawlukiewicza „To nie jest tak, że oni umarli, a my żyjemy. To oni żyją, a my umieramy…” niczym sentencja na ścianie widoczna z okna wadowickiego domu Papieża „Czas ucieka, wieczność czeka” dyskretnie mówią nam o naszym przeznaczeniu….
[…] minąłeś
minęłam
już nas nie ma
a ten szum wyżej
to wiatr
on tak będzie jeszcze wieczność wiał
H. Poświatowska
R.Galos
